اگر به کودک چیزی را مدام بگویید او هم شروع به مخالفت با شما می‌کند.در حالی که اگر بعد از یکبار گفتن ادامه ندهید کودک هم آن را رها خواهد کرد. اگر یکبار بگوییم فلان کار را نکن یک بار دیگر می کند و دیگر رها می کند ولی اگر بگوییم “نزن، نکن، من به تو نگفتم و …” کودک شروع به لجبازی می‌کند و آن را ادامه می‌دهد  لجبازی از عوامل رشد است لجبازی کودک پیامی است به بزرگسالان که ” من می توانم، من می دانم، اجازه بده راه خودم را پیدا کنم” اگر والدین در این زمان سعی کنند به کودک خود ثابت کنند تو نمی دانی، تو نمی توانی، پس آنچه من می گویم را گوش کن خیلی از فرصتهای خوب را خراب خواهند کرد کودک برای کسب استقلال و ایجاد هویت برای خود، در سنین ۳-۲ سالگی به طور طبیعی رفتار منفی مانند لجبازی پیشه می کند. یکی از علل اصلی لجبازی کودکان، بی توجهی والدین به کودک است که سبب می شود تدریجاً بهانه گیر و لجباز شود.  روزی که کودکی در خانواده ای بزرگ می شود که آزاد نیست و والدین زیاد بکن و نکن و بشین و نریز می کنند، تمام این حرف ها در ذهن کودک می ماند و تبدیل به دادگاه بیرحمی می شود که دست از سر شخص و اطرافیانش بر نخواهد داشت. این بکن و نکن های زیاد باعث خجالت، احساس گناه و لجبازی می شود.  هیچ بچه ای به تنهایی نمی تواند لجبازی کند اگر شما وارد لجبازی با او نشوید لجبازی یک رابطه دوطرفه بین دونفر است که هر دو لجبازند کودکان با لجبازی و خودداری از انجام کارهایی که از آنها می خواهیم، سعی می کنند برای خود اقتدار کسب کنند.  حساسیت بیش از حد روی آنها، معمولا اثر معکوس دارد.  و در آخر یک لحظه تصور کن کودکت در کنارت نباشد آیا باز هم برایش حوصله نداشتی؟ باز هم برای بازی کردن با او بهانه می آوردی؟  باز هم منتظر خوابیدنش می شدی تا نفس راحتی بکشی؟ باز هم…باز هم…  یا اینگونه می شدی که تمام کارهایت را تعطیل می کردی و تمام وجودت را وقف این کودکی که به زندگیها رنگ و بوی جدیدی داده می کردی و لحظه لحظه از وجود او شاد می شدی و نفس نفس از وجودش بهره می بردی و مینشستی فقط نگاهش می کردی و به لجبازی هایش میخندیدی اون موقع جیغ و داد و گریه ها و لجبازیهایش هم برایت لذت بخش می شد ما باید یاد بگیریم که چگونه پدری و مادری کنیم